يكـي از بهترين رويكردها در بررسي و تحليل روابط متغيرها و مقولات تاثير گذار بر رفتار پديده ها ، به ويژه در مدیریت، پويايي شناسي سيستم است كه مي تواند در شبيه سازي رفتار پديده ها خصوصـاٌ در هنگـام پيچيده بودن آنها مورد استفاده قرار گيرد. اساس روش پویایی شناسی سیستم، درک رفتار متقابل پديده ها بر يکديگر در طول زمان است که اين رفتار معمولا براساس يک الگوی غالب رفتاری در طی زمان شکل می گیرد. روش شناسي پويايي سيستم به دنبال به كارگيري تمام جزئيات داخلي، خارجي يا تصادفي محيط حقيقي براي پيش بيني در مدت زمان كوتاه نيست، بلکه بررسي الگوي رفتاري و پويايي سيستم حقيقي در بلند مدت را مدنظر دارد. هدف کلی از یک مطالعة پویایی شناسی سیستم، درک چرایی و چگونگی پویایی تولید و جستجوی سیاست هایی برای بهبود عملکرد سیستم است.

روش پویایی شناسی سیستم با توجه به روابط علی و معلولی و تکیه بر اصل بازخور ، اثرگذاری متغیرها بر يکديگر را در قالب متغیرهای سطح ، نرخ و کمکی مدل سازی می کند. روش پويايی شناسی سیستم ارتباط بین پديده ها را به صورت فرآيندی وابسته به ساير متغیرها و براساس حلقه های بازخور در نظر می گیرد. بنابراين در شرایط واقعی، هر معلول ضمن اثرپذيری از علل مختلف ممکن است که بر يک يا چند علت تأثیر گذاشته و اثر آن نیز به عنوان يک نتیجه پس از يک دوره زمانی به شکل بازخور به آن عامل ارجاع شود.

بعد از طراحی الگوی سیستم دينامیکی و تعريف ارتباط متغیرها با يکديگر، اعتبار مدل ارزیابی می شود. بطورکلی اعتبار در مدل هاي پويايي شناسي سيستم به دو گونه اعتبار ساختاري و اعتبار فنی تقسیم می شود. اعتبار ساختاري به معنـاي ايجـاد روابطـي در مـدل اسـت كـه بـه گونـه اي رسـا و كـافي نشان دهنده روابط جهان واقعي (با درنظرگیری هدف مطالعه) باشند. اعتبـار رفتـاري بدين معني است كه رفتار مدل به اندازه كافي نشان دهنده رفتار پديـده در جهـان واقعـي باشـد. اعتبـار رفتاري وجود نخواهد داشت مگر آنكه مدل از اعتبار سـاختاري مناسـبي برخـوردار باشـد. متـداول ترين تست ها شامل؛ مقايسه با نقاط مرجع، پايداري تحت شرايط حـدي و آنـاليز حساسـيت مـي باشـد (اولیویا،2003).